Η πάλη των τάξεων και η βία ως μαμή της ιστορίας (Διαμαντή Θ. Βαχτσιαβάνου)

Στους αιώνες των αιώνων ο άνθρωπος θα φτιάξει την ιστορία κατά την βούλησή του. Έχει την ελευθερία επιλογής και είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Μπορεί ο Χριστός, ο Βούδας ή ο Μωάμεθ να έδωσαν με τη διδασκαλία και τη ζωή τους παραδείγματα αντιμετώπισης των αδιεξόδων στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά άφησαν και την ανθρώπινη βούληση ελεύθερη να αποφασίσει.

Ο Διαφωτισμός στη συνέχεια του ΙΗ’ αιώνα υποστήριξε την άρνηση της υποταγής στο θείο, στο όπιο του λαού, αλλά πάλι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίσει. Μέσα σε όλα αυτά ο άνθρωπος άρχισε να ψάχνει για το καλύτερο κοινωνικό σύστημα και έχουμε την φιλοσοφία των πολιτευμάτων. Σοσιαλισμός και καπιταλισμός;

τσι, κάποια στιγμή παρουσιάζεται στο γήινο στερέωμα ο διαχρονικός φιλόσοφος Κάρολος Μαρξ. Μας εξηγεί λοιπόν αυτός, πως η ανθρώπινη κοινωνία βασίζεται στην ανισότητα και αναταράσσεται από την πάλη των τάξεων, με μπόλικη βία.

Ας δούμε όμως και την διαπίστωση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ο οποίος έγραψε: «Ο πρώτος που περιέφραξε μία γη και σκέφθηκε να πει «αυτό είναι δικό μου», αυτός είναι ο πραγματικός ιδρυτής της πολιτικής κοινωνίας. Από πόσα εγκλήματα, πόσους πολέμους, πόσους φόνους, πόσες αθλιότητες και από πόσα αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος αυτός που, βγάζοντας τους πασάλους ή κλείνοντας το χαντάκι, είχε φωνάξει στους συνανθρώπους του «προσοχή, μην ακούτε αυτόν τον απατεώνα. Είσθε χαμένοι αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και πως η γη δεν ανήκει σε κανέναν»».

Με αυτά, ο Ρουσσώ υπενθύμιζε πως η ίδρυση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, που ήταν η αρχή της πάλης των τάξεων, ήταν συνέπεια της πτώσης από τον παράδεισο, στον οποίο οι πρωτόπλαστοι δεν είχαν τίποτα δικό τους. Ούτε καν ρούχα και συνεπώς είχαν τα πάντα, με εξαίρεση το μήλο, σύμβολο υποταγής στο θείο!

Ο Μαρξ, στην πρώτη φράση στο «κομμουνιστικό μανιφέστο», λέει: «Η ιστορία οιασδήποτε κοινωνίας μέχρι των ημερών μας είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων».

Ο Ένγκελς πάλι, προσέθεσε στην πάλη των τάξεων ως απαραίτητο συμπλήρωμα την άσκηση βίας για την επίτευξη της δικαιοσύνης. Καταλήγει πως η βία είναι αυτή που γράφει ιστορία, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι όμως το μέσον προς εξασφάλισιν της ιδιοκτησίας και της εκμεταλλεύσεως ανθρώπου από τον άνθρωπο. Η βία θα πάψει να υπάρχει, όταν δεν θα υπάρχει ατομική ιδιοκτησία.

Ο Λένιν με τη σειρά του το 1918 στους αντιπροσώπους των σοβιέτ λέει πως «ούτε ένα πρόβλημα σχετικά με την πάλη των τάξεων δεν ελύθη μέχρι στιγμής στην ιστορία χωρίς την άσκηση της βίας. Την βία, όταν προέρχεται από τις εργαζόμενες και εκμεταλλευόμενες τάξεις κατά των εκμεταλλευτών, την υποστηρίζουμε». (Άπαντα, τομ. 22).

Φυσικά η φιλοσοφική σκέψη τους είναι πως η ταξική πάλη θα οδηγήσει στη δικτατορία του προλεταριάτου, που είναι το σκαλοπάτι που θα οδηγήσει στην κατάργηση όλων των τάξεων και συνεπώς σε μια αταξική κοινωνία.

Ας ξαναγυρίσουμε σε αυτό που είπε ο Ρουσσώ. Για τον πρώτο άνθρωπο που περιέφραξε κομμάτι γης και είπε «αυτό είναι δικό μου». Η αρχή της ιδιοκτησίας, της πολιτικής κοινωνίας. Από εκεί αρχίζει η πάλη των τάξεων και η βία για τη διεκδίκηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.

Η πολιτική κοινωνία έφερε τα πολιτεύματα, τα κόμματα, τον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό. Η ανθρωπότητα έζησε και ζει περιόδους ειρήνης και πολέμων. Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται, όπως και οι πόλεμοι. Όπως και η βία είναι στη μοίρα των ανθρώπων.

Τα πολιτεύματα αλλάζουν, αλλά η μοίρα των ανθρώπων δεν άλλαξε. Το αδιέξοδο συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο της δραματικής ιστορίας του Οιδίποδα: «Εγεννήθην από αυτούς που δεν έπρεπε να γεννηθώ, ένωσα την ζωή μου με αυτήν που δεν έπρεπε να ενωθώ, εφόνευσα αυτόν που δεν έπρεπε να φονεύσω».

Όπως είχε πει ο Γάλλος ποιητής Αραγκόν «όταν ο άνθρωπος ανοίγει διάπλατα τα χέρια του για να αγκαλιάσει, αυτά τα χέρια σχηματίζουν άθελά του το σημείο του μαρτυρίου του σταυρού.

Παρ’ όλες τις αλλαγές των πολιτευμάτων, η καταχνιά παραμένει. Ειδικά στην καταχνιά του γραικυλισμού του Ελλαδικού κρατιδίου, η έλλειψη ηγετών έφερε τα γνωστά αποτελέσματα.

Γενικά, το καπιταλιστικό σύστημα μεταλλάχτηκε στη νέα παγκόσμια νεοφιλελεύθερη τάξη και είναι πιο σκληρό όσο ποτέ. Κραυγή αγωνίας και βία παντού. Η πάλη των τάξεων είναι ακόμα σε εξέλιξη και όπως είχε πει ο Ρουσσώ «είσθε χαμένοι αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και πως η γη δεν ανήκει σε κανέναν».

Το μίξερ της παγκοσμιοποίησης και ο διασυρμός όλων των αξιών

Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται, παρ’ όλο που κάποιες δυνάμεις ακολούθησαν τις συμβουλές του Μαρξ και του Λένιν.

Η βία είναι πάντα παρούσα. Το κακό όμως είναι πως δεν φαίνεται ελπίδα στην καταχνιά, διότι – όπως θα έλεγε ο Νίτσε – «ο θεός πέθανε και τον σκοτώσαμε εμείς. Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες του».

Όσο για το μικρό Ελλαδιστάν, εκδότες και τηλεστάρς το οδηγούν στο γκρεμό. Εθνικό κράτος και ορθοδοξία δολοφονούνται και ο διαδικτυακός φασισμός είναι η φάλαγγα κατεδάφισης όσων συνθέτουν την Ελλάδα που ξέραμε. Το μίξερ της παγκοσμιοποίησης τα αλέθει όλα. Όμως η ποιότητα κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Τα ψέματα των πολιτικών και τηλεστάρς θέλουν να πείσουν τον Έλληνα πως δεν έχει άλλη επιλογή από αυτή που υπάρχει. Παρελάσεις gay, τραβεστί ως πρότυπα της κοινωνίας και του διασυρμού της εκκλησίας, είναι αυτό που το σύστημα επιθυμεί.

Μια Βουλή που προωθεί-νομοθετεί το ανεπιθύμητο και το τηλεμάρκετινγκ να το πουλάει ως κατάλληλο προϊόν. Η Ελλάδα καταρρέει και θα είμαστε αφελείς αν πιστεύουμε πως αυτό αφορά άλλους και όχι εμάς.